Hij heeft haar uitgekozen. Zij, met die lelijke blauwe puilende ogen die uit der schedel vallen. Het meisje dat niet genoeg heeft aan 5 jongens die de honing van der reet aflikken. Hoe kan hij zo stom zijn, zo blind zijn om niet te zien waar ze op uit is. Het enige wat ze wil doen is hem naar de grond trappen. Verder dan de grond zelfs, recht het graf in. Oh Aaron toch…
Waarom leer je het niet gewoon. Hoe vaak heb ik je niet gewaarschuwd, is mijn haat voor haar dan niet genoeg. Zie je dan niet wat je voor mij betekent, zie je dan niet hoeveel ik om je geef. Het trekt me uit een, het verscheurt me. De vlokjes raap ik met een bezem op, zet ze met trillende handen aan elkaar en probeer ze te lijmen. De lijm, de lijm wordt te heet en ik brand. Ik word boos, ik word kwaad. Hoe kan hij het nou niet zien, en hoe durft zij. Hoe durft ze het in haar hoofd te halen om aan Aaron te zitten. Hij is van mij. Mijn territorium. Niemand mag hem pijn doen, niemand zal hem pijn doen zonder dat ik ertussen zit. Altijd zal ik hem beschermen, ik houd van hem, dat is mijn taak.
De lijm begint in mijn huid te smelten en vormen aan te nemen. Er moet hier iets aan gedaan worden. Adem, Robin, Adem… Hoe ga ik dit netjes oplossen. Netjes?! Zij verdiend geen netjes. De lijm veranderd in twee handschoenen. Twee handschoenen die ik kan gebruiken om over me handen te doen. Handschoenen die me beschermen zodat ik het vuile werk kan doen. Nooit zal ze nog in de buurt durven komen. Nooit zal ze nog kunnen lachen. Het vuur binnen in me stookt op en raakt mijn ogen. Mensen kijken me aan, vragen of het wel goed met me gaat. Negeer ze, negeer ze allemaal. Recht loop ik op mijn doel af.
Daar staat ze, Lisa. Samen met Aaron. Hoe kan hij niet zien dat haar lach zo nep is als de natuur die we om ons heen hebben. Daar gaan we.
Waarom leer je het niet gewoon. Hoe vaak heb ik je niet gewaarschuwd, is mijn haat voor haar dan niet genoeg. Zie je dan niet wat je voor mij betekent, zie je dan niet hoeveel ik om je geef. Het trekt me uit een, het verscheurt me. De vlokjes raap ik met een bezem op, zet ze met trillende handen aan elkaar en probeer ze te lijmen. De lijm, de lijm wordt te heet en ik brand. Ik word boos, ik word kwaad. Hoe kan hij het nou niet zien, en hoe durft zij. Hoe durft ze het in haar hoofd te halen om aan Aaron te zitten. Hij is van mij. Mijn territorium. Niemand mag hem pijn doen, niemand zal hem pijn doen zonder dat ik ertussen zit. Altijd zal ik hem beschermen, ik houd van hem, dat is mijn taak.
De lijm begint in mijn huid te smelten en vormen aan te nemen. Er moet hier iets aan gedaan worden. Adem, Robin, Adem… Hoe ga ik dit netjes oplossen. Netjes?! Zij verdiend geen netjes. De lijm veranderd in twee handschoenen. Twee handschoenen die ik kan gebruiken om over me handen te doen. Handschoenen die me beschermen zodat ik het vuile werk kan doen. Nooit zal ze nog in de buurt durven komen. Nooit zal ze nog kunnen lachen. Het vuur binnen in me stookt op en raakt mijn ogen. Mensen kijken me aan, vragen of het wel goed met me gaat. Negeer ze, negeer ze allemaal. Recht loop ik op mijn doel af.
Daar staat ze, Lisa. Samen met Aaron. Hoe kan hij niet zien dat haar lach zo nep is als de natuur die we om ons heen hebben. Daar gaan we.
"Hee Aaron!" Toch gooi ik er een glimlachje in, duidelijk niet gemeend want Aaron zijn gezicht is geschokt als hij de uitdrukking op die van mij ziet. "Zou ik misschien heel even een momentje met Lisa mogen?" "Nou ik weet niet of dat z'n slim id..." Ik grijp hem bij zijn hals en loop een stukje met hem weg. "Erg bedankt Aaron," ondertussen geef ik hem een klopje op zijn borst, "ik zie je straks weer!"
Ik loop weer op Lisa af en voordat ze van der telefoon naar mij kon kijken grijp ik haar bij de haren. Haar blonde sluike haren zijn altijd los, het had niet makkelijker kunnen zijn. Ze grijpt naar mijn gezicht maar ik druk haar keel dicht en beweeg mijn gezicht naar haar oor en fluister: "Als jij hier niet heel snel weg gaat jij dik besmettend varken, dan zorg ik dat de rest van het schooljaar niemand in jou buurt gezien wil worden. En vergeet niet al die stront die je mee hebt genomen terug te nemen. Of misschien zorg ik er wel voor dat je niemand kan zien het aankomende jaar, ook altijd nog een optie." "Vies mormel, hier kom je niet mee weg!" "Ohja, dacht je dat?" Mijn hand om haar keel verstevigd, en ik trek bijna een pluk haar uit haar hoofd. Ze weet dat ik haar niet zal vermoorden, ze weet het, want het zou te lief voor me zijn. Des te meer reden heeft ze om echt bang te zijn. Eenmaal dood kan je niet meer lijden, nu kan ze dat wel. "Heb je begrepen wat ik zei?" Nog heftiger knijp ik haar zuurstoftoevoer dicht, terwijl ik nog een keer vraag of ze het goed heeft begrepen. Haar stemt trilt van angst terwijl er een zacht geluid over haar lippen rolt. "Wat zei je?! Als je zo zacht praat kan ik je niet horen liefje." Haar hoofd word rood en ze hapt naar lucht, de woorden die er vervolgens uitkomen zijn erg hoog maar ze probeert ze er met alle macht uit te persen. "Ja. Ik begrijp het. Ik ga al weg." Ik laat haar haar los en grijp haar nek en schouder, trek haar naar me toe en geef haar nog een knietje in haar maag. "Mooi, ik hoop niet dat je denkt dat ik op mijn woord terug kom." Ze ligt huilend en hoestend van shock op de grond, smeekend om aandacht. Ik draai me om en loop naar Aaron toe.
"Wat heb je met der gedaan?!" Hij wil me aan de kant duwen om Lisa te helpen, maar ik geef hem een stoot op ze kaak. "Als je het maar laat," zeg ik op dreigende toon. Aaron zegt hoog in zijn emotie: "Je laat me niet eens iemand helpen die net in elkaar is getrapt?! Nota bene door jou!" Hij snapt er ook echt geen snars van. "Ik laat je die sloerie niet helpen omdat het anders jij was geweest die er zo bij had gelegen. Hoogstwaarschijnlijk nog erger. Zie je dan niet dat ze gewoon een excuus nodig heeft. Aaron, je bent de zondebok. Kijk is goed om je heen. Ken je de namen van al je gasten überhaupt wel?! Vind je het echt oké, dat die brede gast daar met je moeders vaas aan het overgooien is, op jouw verjaardag! Dat kan je toch niet serieus menen? Want als dat zo is, ben ik hier weg..." Zijn ogen scannen de ruimte en hij beseft wat er gaande is. Zijn hele lichaamshouding veranderd. Schouders die gaan hangen, handen die ontspannen van shock, mondhoeken die naar beneden gaan, kippenvel. Het besef kwam, dit was niet oké, dit was niet zijn feest, niet zijn vrienden, dit was alles wat hij verafschuwde. Zijn ogen schreeuwde dat hij weg wilde rennen, maar het lukte niet, hij stond aan de grond genageld, bevroren van angst. Mijn hand gleed over zijn schouders, het deed zoveel pijn om hem zo te zien, ik kneep er in en liep naar de keuken. In de keuken schonk ik wat whiskey in, twee glazen. Één ervan duwde ik vervolgens in Aaron zijn hand. "Drink het op," nog steeds geshockeerd keek hij me aan en ik knikte met mijn hoofd dat het oké was. Tegelijkertijd dronk ik mijn glas op. "In de keuken staat meer."
Ik loop weer op Lisa af en voordat ze van der telefoon naar mij kon kijken grijp ik haar bij de haren. Haar blonde sluike haren zijn altijd los, het had niet makkelijker kunnen zijn. Ze grijpt naar mijn gezicht maar ik druk haar keel dicht en beweeg mijn gezicht naar haar oor en fluister: "Als jij hier niet heel snel weg gaat jij dik besmettend varken, dan zorg ik dat de rest van het schooljaar niemand in jou buurt gezien wil worden. En vergeet niet al die stront die je mee hebt genomen terug te nemen. Of misschien zorg ik er wel voor dat je niemand kan zien het aankomende jaar, ook altijd nog een optie." "Vies mormel, hier kom je niet mee weg!" "Ohja, dacht je dat?" Mijn hand om haar keel verstevigd, en ik trek bijna een pluk haar uit haar hoofd. Ze weet dat ik haar niet zal vermoorden, ze weet het, want het zou te lief voor me zijn. Des te meer reden heeft ze om echt bang te zijn. Eenmaal dood kan je niet meer lijden, nu kan ze dat wel. "Heb je begrepen wat ik zei?" Nog heftiger knijp ik haar zuurstoftoevoer dicht, terwijl ik nog een keer vraag of ze het goed heeft begrepen. Haar stemt trilt van angst terwijl er een zacht geluid over haar lippen rolt. "Wat zei je?! Als je zo zacht praat kan ik je niet horen liefje." Haar hoofd word rood en ze hapt naar lucht, de woorden die er vervolgens uitkomen zijn erg hoog maar ze probeert ze er met alle macht uit te persen. "Ja. Ik begrijp het. Ik ga al weg." Ik laat haar haar los en grijp haar nek en schouder, trek haar naar me toe en geef haar nog een knietje in haar maag. "Mooi, ik hoop niet dat je denkt dat ik op mijn woord terug kom." Ze ligt huilend en hoestend van shock op de grond, smeekend om aandacht. Ik draai me om en loop naar Aaron toe.
"Wat heb je met der gedaan?!" Hij wil me aan de kant duwen om Lisa te helpen, maar ik geef hem een stoot op ze kaak. "Als je het maar laat," zeg ik op dreigende toon. Aaron zegt hoog in zijn emotie: "Je laat me niet eens iemand helpen die net in elkaar is getrapt?! Nota bene door jou!" Hij snapt er ook echt geen snars van. "Ik laat je die sloerie niet helpen omdat het anders jij was geweest die er zo bij had gelegen. Hoogstwaarschijnlijk nog erger. Zie je dan niet dat ze gewoon een excuus nodig heeft. Aaron, je bent de zondebok. Kijk is goed om je heen. Ken je de namen van al je gasten überhaupt wel?! Vind je het echt oké, dat die brede gast daar met je moeders vaas aan het overgooien is, op jouw verjaardag! Dat kan je toch niet serieus menen? Want als dat zo is, ben ik hier weg..." Zijn ogen scannen de ruimte en hij beseft wat er gaande is. Zijn hele lichaamshouding veranderd. Schouders die gaan hangen, handen die ontspannen van shock, mondhoeken die naar beneden gaan, kippenvel. Het besef kwam, dit was niet oké, dit was niet zijn feest, niet zijn vrienden, dit was alles wat hij verafschuwde. Zijn ogen schreeuwde dat hij weg wilde rennen, maar het lukte niet, hij stond aan de grond genageld, bevroren van angst. Mijn hand gleed over zijn schouders, het deed zoveel pijn om hem zo te zien, ik kneep er in en liep naar de keuken. In de keuken schonk ik wat whiskey in, twee glazen. Één ervan duwde ik vervolgens in Aaron zijn hand. "Drink het op," nog steeds geshockeerd keek hij me aan en ik knikte met mijn hoofd dat het oké was. Tegelijkertijd dronk ik mijn glas op. "In de keuken staat meer."
Uiteraard was Lisa nog niet weg, maar daar had ik ook wel een beetje op gerekend. Het speelkwartiertje kan beginnen. Bravoure loop ik de woonkamer in, en zoek een ietwat hoog plekje uit. De brede vensterbank deed zijn werk wel. "Beste gasten, welkom op Aaron zijn 19e verjaardag. Wat is een feest nou zonder speech en opening." Ondertussen loop ik naar de computer en plug mijn USB-stick erin. "We kennen haar allemaal wel, Lisa, de organisator van dit prachtige feest. Ter ere van haar een klein introductie filmpje." En play! Het filmpje begon met mensen die Lisa kennen, van kennis tot goede vriend. Allemaal vertelde ze wat negatiefs over haar. Over hoe ze altijd aandacht trekt en in de spotlight wil staan, hoe ze man na man verslind op dezelfde avond. Over hoe ze andere altijd zwart probeert te maken, hoe ze andere manipuleert om dingen te doen. Sommige jongens vertellen hoe ze slachtoffer aan haar zijn geworden, hoe ze aan die 10 voor natuurkunde is gekomen. Daarna werden er allemaal gênante beelden van haar afgespeeld om te bewijzen dat ze helemaal niet zo speciaal, mooi, schoon of lekker was. Foto's van hoe ze eruit ziet zonder make up en gestyled haar. Foto's dat ze teveel had gedronken, en daarna filmpjes. Ze werd helemaal uitgekleed en afgekraakt. "Kijk eens aan wie we daar hebben!" Och, wat maak je het me toch weer makkelijk. Ik loop op Lisa af en pak haar haar vast en trek haar naar achteren. "Zullen we even kijken of het Lisa echt is?" Mijn hand pakt de rand van haar shirt en ik trek het lichtelijk omhoog terwijl ik de rest van de mensen een vragende blik toewerp. Iedereen schreeuwt toestemmend. Mijn hand laat de rand los en mijn vingers glippen tussen de knoopjes. Het shirt maakt een scheurend geluid. Gejuich klinkt in de kamer. "Wie wil proeven?!" Één van haar exen, Bas, komt op ons afgelopen. "Wat een vieze slet ben je Lisa," zei hij met veel walging op zijn gezicht. Hij rukt haar bh aan kant en trekt haar broek tot haar knieën. Ruw geef ik haar lichaam aan hem, op mijn duim leg ik ongezien wat hard drugs en pak haar gezicht vast zodat ze de stof inademt. "Ik had je gewaarschuwd, is het niet. Het is jouw schuld, niet die van mij. Jij hebt het veroorzaakt, dit ben jij. Allemaal jouw schuld," fluister ik in haar oor. De woorden zullen zeker blijven hangen, zeker met de drugs die ze net op heeft gekregen. Aan Bas vraag ik of hij haar nog even vast wil houden, "met genoegen," is het antwoord wat ik krijg. Haar hakken gooi ik de sloot in, en haar broek trek ik ook uit. Voor iedereens gezicht zoek ik haar broekzakken door. "Wat is dit dan?" Ik haal een zakje met wit poeder uit haar zak, niemand ziet en weet dat het er eigenlijk nooit heeft in gezeten. "Ook nog aan de drugs? Of was dit bedoelt voor Aaron. Wilde je hem drogeren?!" Ondertussen staan haar ogen al groot van wat ze eerder heeft binnengekregen. Bas kantelt haar hoofd naar achter. "Waarom geef je haar niet een koekje van eigen deeg?" Het zakje maak ik rustig open. "Dat is een aardig goed idee," en ik gooi het leeg in haar gezicht en geef haar een forse stoot op haar solar plexus. Het gevolg is dat ze naar lucht snakt en het grootste gedeelte van het poeder tot zich neemt voordat ze het kan wegblazen. "Dank je Bas, als je haar nu ook nog even voor haar deur zou kunnen dumpen. Haar vader zal wel bezorgd zijn." Eerst kijkt hij me raar aan, maar nadat ik hem een knipoog geef snapt hij het en tilt haar over zijn schouder om vervolgens weg te lopen. Ik ga weer op de vensterbank staan en vraag de aandacht van de rest van de gasten. "Wat een spectaculaire show was dit toch weer, hierbij denk ik wel dat het feestje ten einde is gekomen en vraag ik iedereen dit huis te verlaten. Neem op de weg naar buiten wel even wat troep mee, ga lekker ergens anders jezelf klem zuipen of lach nog even na in je bed met dat lekkertje van vanavond naast je. Weet dat als je dit huis niet verlaat ik je het huis uit schop en je bont en blauw thuis komt, ongeacht je lengte, leeftijd of geslacht. Dank u." Sommige mensen kijken nog wat verward. "NU!" Roep ik uit en ze beginnen snel hun spullen te pakken. Binnen een kwartier is het weer rustig in Aaron zijn huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten